तुला पाहताच मी...

आपल्या आयुष्यातील प्रिय व्यक्ती कोण? हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक प्रश्न, हा पण ही व्यक्ती कोणीही असु शकते. उदा. जवळचा मित्र/मैत्रीण, प्रियकर/प्रेयसी, नवरा/बायको, भाऊ/बहीण अगदी आपले आई/बाबा सुद्दा व कशाचीही अपेक्षा न करता ही व्यक्ती आपल्यावर निर्व्याज, निस्वार्थ प्रेम करत असते. कशासाठी.....? अर्थात आपल्याच उत्कर्षासाठी. कधी-कधी आपल्याला ते जाणवतेही, पण गळ्यापर्यंत आलेले शब्द तसेच अडखळुन पडतात. कारण तिच्या निष्पाप प्रेमापुढे शब्दही थिटे पडतात व नकळतच अंतकरणातील पटलावर उमटु लागतात ते असे........................

तुला पाहताच मी
शब्द आज गोठले,
अजुन बंद ओठ हे,
न बोलताच उमटले........ ॥ध्रु॥

वास तु सहवास मी,
आभास तुच भास मी.
न झाकताच पापण्या,
नयन आज झडपले..........॥१॥

हर्ष तु उल्हास मी,
स्पर्श तुच आस मी.
न शोषताच रुधिर हे,
ह्रुदय आज धडकले...........॥२॥

वेळ तु अवेळ मी,
नाळ तुच बाळ मी.
न मांडताच डाव हा,
खेळ आज बहरले............॥३॥

शक्त तु अशक्त मी,
अव्यक्त तुच व्यक्त मी
न संचित नभात या,
मेघ आज बरसले.............॥४॥

निस्वार्थ तु स्वार्थ मी,
अर्थ तुच व्यर्थ मी.
न दाटताच कंठ हा,
बाष्प आज खळकले..........॥५॥

तीर तु कमान मी,
धीर तुच उधान मी.
न सोडताच जीव हा,
प्राण आज हरपले...................॥६॥



-श्रीमत्
(महेन्द्र लक्ष्मण कदम)

कचेरीतील दिवस

कचेरीत बसुन खुर्चीत सताड
संगणक मी पाहात असतो;
कामाचा व्याप डोक्याला ताप
स्वतालाच मी छळत बसतो,

कितीही मनापासुन ठरवल तरी
आठ तास काही भरत नाही;
काम करता तास सारे
वेळ काही सरत नाही,

अधुन्-मधून दुरध्वनी
मोठ्या आवाजात ओरडत असतो;
वरिष्ठांच्या आज्ञेचा तपशील तोच
तर आपल्याला देत असतो,

कामात व्यस्त असता मध्येच
मेल लुडबूइ करुन जातो;
कितीही ठरवल नंतर पाहीन
तरीही जीव त्यातच अडकतो,

असेच काम सारता सारता
परतीची वेळ उभी राहते;
निघण्याच्या घाईत सुध्दा
उद्याचीच तयारी सुरु असते.


-श्रीमत्
(महेन्द्र लक्ष्मण कदम)